Het was me het weekje wel...

Beste familie, vrienden en andere Peru-liefhebbers,

Zoals de titel van dit lange stuk al aangeeft, heb ik een nogal ingrijpende week achter de rug.

We schrijven Oktober 2013. Begin September kwam ik terug uit Nederland, waar ik was voor wat zakelijke beslommeringen, in Arequipa. Vooruitlopend op wat komen ging had ik voor de zekerheid wat officiële papieren (uittreksel uit het geboorteregister Utrecht en een uittreksel GBA) meegenomen. Het plan van Yesenia en ondergetekende was om onze toekomstige dochter in een ‘normale’ gezinssituatie te ontvangen. Dat wil zeggen dat de ouders getrouwd moeten zijn. Dat klinkt misschien wat ouderwets, maar de wetten en (ongeschreven) regels in Peru zijn toch een beetje anders dan in Nederland. Daarnaast is het voor de nationalisatie als Nederlandse van Tayra beter (lees: handiger) als de ouders getrouwd zijn.
Dus togen de hoogzwangere Yesenia en ik naar het gemeentehuis in Arequipa om de bureacratische Peruaanse muren te slechten. De eerste muur bleken al snel mijn officiële Nederlandse papieren te zijn. Die waren niet gelegaliseerd door een bevoegde instantie. Ik werd doorverwezen naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Peru. Gelukkig hebben die een kantoor in Arequipa. Daar werd mij te verstaan gegeven dat zij mijn papieren met alle plezier zouden willen legaliseren, vermits de Nederlandse Consul in Arequipa de papieren zou tekenen en stempelen. Nou, dat was natuurlijk geen enkel probleem, want ik ken de Consul gelukkig goed. Dus ik naar de consul, echter… die kon of mocht (?) de papieren niet tekenen, maar kwam daar pas na zo’n 10 dagen achter. Tijd begon ineens te dringen. Wat te doen? De enig overgebleven mogelijkheid was om de papieren door de rechtbank in Utrecht van een zogenaamd ‘Apostille stempel’ te laten voorzien. Maar ja, even naar Nederland vliegen, dat was ECHT onmogelijk. Goede raad was duur. Op vrijdag 4 Oktober heb ik op de goede gok de 2 documenten met DHL naar het huisadres van mijn broer René gestuurd, zonder hem eerst te consulteren, want hij was er niet. Dan zouden de papieren in ieder geval in Nederland zijn, en dan zouden we wel zien hoe die van stempels voorzien zouden worden en hoe de documenten dan weer in Arequipa zouden komen. DHL leverde een goede dienst, want ’s woensdags waren de papieren al in Wijk bij Duurstede. René nam die vrijdag vrij om naar de Rechtbank in Utrecht te gaan. Hij kreeg de gestempelde documenten direct mee, dus op naar het distributiecentrum van DHL in Utrecht en de papieren gelijk weer op de post gedaan. Dinsdag 15 Oktober had ik mijn eigen documenten weer in handen, maar nu met de zo gewilde Apostille stempels. Die heb ik gelijk naar het desbetreffende gemeentehuis gebracht.
In de tussentijd hebben wij Oscar, de burgemeester van de Arequipaanse (?) deelgemeente Bustamante, bereid gevonden om de voorbereidingen van ons wettelijke huwelijk in gang te zetten, in afwachting van de papieren uit Nederland. Wij hebben onze getuigen uitgezocht, gevraagd en bereid gevonden. Alle benodigde andere papieren hebben we in orde gemaakt, we moesten de verplichte aankondiging van ons huwelijk in de krant zetten, we moesten zelfs een medische keuring ondergaan om te zien of wij wel konden/mochten trouwen en ik vergeet vast nog wel wat te melden hier. De medewerking van Oscar en ‘zijn’ Ambtenaar der Burgerlijke Stand was in ieder geval cruciaal. Zij waren bereid om ‘over hun eigen schaduw heen te springen’, om maar eens een gevleugelde Nederlandse uitspraak te bezigen.
Op zich is deze zaak nog redelijk overzichtelijk, hoor ik je denken. Echter… gelijktijdig met dit gebeuren hadden wij thuis ook nog bouwvakkers en een schilder aan het werk, ik loop nog minstens drie keer in de week in sessies van 2 uur bij de fysiotherapeut, was er een (te trage) meubelmaker bezig om de meubels voor de kinderkamer de maken, was Yesenia druk met de gordijnen en verdere aankleding van de kinderkamer, er MOEST een babyshower georganiseerd worden en natuurlijk liep Yesenia op alledag en zij moest nog de nodige medische voor-onderzoeken laten doen en ook nog een kliniek uitzoeken voor de geboorte. Naast dit alles heb ik ook nog een bedrijf en mijn compagnon Lars was op tour. En ik had nog 2 internationale tours voor te bereiden met een bijbehorende papierwinkel die zijn weerga niet kent. En natuurlijk ook nog de dagelijkse zaken. Waarschijnlijk vergeet ik hier ook nog wel wat te beschrijven. Oh ja, we moesten ook nog gewoon een beetje leven, eten en drinken, slapen, etc. De opdracht voor Yesenia was dat zij Tayra binnen moest zien te houden, in ieder geval tot aan ons huwelijk. Dat laatste is gelukkig gelukt.

Dan pak ik hier de chronologische volgorde weer op. We zitten ondertussen op vrijdag 18 Oktober, het begin van ‘me het weekje wel’.
De voorbereidingen van de babyshower zijn in volle gang. Voor de duidelijkheid: een babyshower is een zwangerschapsfeest, dat tegen het einde van de zwangerschap ten huize van de aanstaande mama gevierd wordt. In de USA en ook hier in Peru is dat traditie. De aanstaande moeder, en de aanstaande vader in veel mindere mate, is het middelpunt van het feest en wordt overladen met goede wensen, cadeaus voor de kleine en de nodige lekkernijen.
De Peruaanse uitvoering van dit feest wordt gekenmerkt door grote hoeveelheden eten en drank. Dat laatste is dan een beetje jammer voor de aanstaande moeder, maar de rest van de aanwezigen laten zich niet kennen en werkten behoorlijk wat ‘natjes en droogjes’ naar binnen. In ons geval had Yesenia op zaterdag 19 Oktober groots uitgepakt. We hebben 2 obers ingehuurd en ook al het benodigde materiaal, zoals: glazen, borden, bestek en 70 (!) stoelen. De 2 broers van Yesenia zijn allebei kok en zij hebben de meute van heerlijk eten voorzien. De ochtend van het feest kwamen vrienden het huis alvast versieren met vele ballonnen, slingers en veel-kleurige plaquettes. ’s Avonds presenteerde de Peruaanse jongere tweelingbroer van Bassie (een clown dus… of all people…) voor ongeveer 1,5 uur het feest met rare (drink-) spelletjes en de overhandiging van de cadeaus. Een Peruaans feest is geen feest als er niet gedanst wordt, dus na de clown ging de muziek op ‘11’ en werd er gedanst. De moeder van Yesenia had de taart gedoneerd en dat was werkelijk een prachtig kunstwerk, met bovenop de taart het achterwerk van een baby. Bijna zonde om hem op te eten. Kortom, het werd een veel groter feest dan ik gedacht had. Het was een geweldig leuk feest, maar ik was blij dat we rond 02:30 uur op bed lagen. De chaos in huis hebben we gelaten voor wat ie was. Alsof er een bom was gevallen… Wij hebben de boel gelaten voor de werkster op maandag en die had zelden zoveel eer van haar werk.
Op naar dinsdag 22 Oktober, het volgende hoogtepunt van de week. Het wettelijk huwelijk stond op het programma in het gemeentehuis van de deelgemeente Bustamante. Zoals ik hierboven al zei, hadden wij de bevriende burgemeester bereid gevonden om ons in de echt te verbinden. Eenmaal in de trouwzaal van het gemeentehuis bleek dat mijn getuige Joy een serieuze Nederlandse vlag MET oranje wimpel had opgehangen en ze had ook voor een mooi bloemstuk voor op tafel gezorgd. Geweldig ! Naast de Ambtenaar der Burgerlijke Stand en Oscar de burgemeester, waren aanwezig: het bruidspaar, Joy (mijn getuige), Don Lucho (Yesenia’s getuige), Rosmery (moeder van de bruid), Onno (zoon van Oscar en Joy) en een zichzelf uitgenodigde fotograaf (wie is toch die man met die camera?). De ceremonie was kort, sober, ongedwongen en vrolijk, met natuurlijk ook een formele kant.
Op onze uitnodiging zijn alle aanwezigen, met uitzondering van de ongenode fotograaf, na de ceremonie naar de ZigZag getrokken. Dit is één van de beste restaurants in Arequipa, gespecialiseerd in een Andina/Europese fusion-keuken. Het was een zware, bijzonder lekkere, maar vooral een hele gezellige lunch. Daarna ging een ieder zijns weegs en zaten wij ineens samen thuis als señor Boeder y señora Mendoza de Boeder. We keken elkaar aan en we moesten lachen, keken vervolgens naar de dikke buik van Yesenia en beseften dat er nog iets ontbrak. Een gedeelte van de versieringen van de babyshower hingen nog in huis en het werd nogmaals duidelijk dat er nog een volgend hoogtepunt in ons leven op stapel stond: Tayra Pia Rosmery diende zich aan. Op uitgerekend datzelfde moment schopt en slaat Tayra korte tijd wild om zich heen in de baarmoeder, de buik vervormde op verschillende plaatsen, alsof ze zich wilde aankondigen. Of wilde zeggen: Ik wil eruit !!!
De woensdag en donderdag vlogen om en we kwamen tijd tekort. Vrijdagochtend, 25 Oktober, moesten we vroeg in de kliniek zijn voor de bevalling middels een keizersnee. We waren wat te laat wegens mijn opstartproblemen, een te late taxi, vreselijk druk verkeer in de stad en Yesenia was zelf ook wat aan de late kant. Maar goed, de privé kliniek maakte het niets uit (als je maar betaald!) en dus was Yesenia gewoon zoals gepland om 08:30 lokale tijd klaar voor de operatie en werd afgevoerd naar de operatiekamer. Ik werd in wat te kleine ‘scrubs’ gehesen en werd in de kleedkamer alleen achtergelaten. Dat wachten duurde me mij veels te lang en op enig moment hoorde ik een zuster roepen. Het was tijd voor mijn entree in het ‘operation theater’. Yesenia lag met haar voeten naar de deur en ik zag dat de dokters al met een flinke snee in haar buik bezig waren, een bloederig geheel. Yesenia was bij bewustzijn en ik liep tussen de apparatuur, dokters en verpleegkundigen heen naar haar hoofd. Zelf kon Yesenia niets zien van de operatie. Gelukkig maar, dacht ik nog. Ik kon wèl over het scherm kijken en zag de dokters druk bezig. Al snel was het moment daar dat de baby eruit moest. Dit gaat met een ongekend geweld gepaard. Ik wist niet wat ik zag. Ik begreep natuurlijk wel dat als het moment daar is dat de dokters snel moeten handelen, maar dit… wow… Je moet er niet aan denken dat dit zonder (plaatselijke) verdoving zou plaatsvinden. De één trekt aan het kindje en de ander drukt met grof geweld op de buitenkant van de buik. En dan ligt er ineens een kindje op een bloederige massa verbandgaas op buik van de moeder, de navelstreng wordt doorgeknipt en de baby wordt direct overhandigd aan de klaarstaande kinderarts en een andere verpleegkundige. Die gaan met de kleine aan de slag. Ik sta nog bij het hoofd van Yesenia, we kijken elkaar aan en zij denkt hetzelfde als ik: Waar blijft het gehuil? Het duurde ons veels te lang, het leken uren… Maar in werkelijkheid zal het minder dan een minuut geweest zijn, of misschien maar 10 seconden. Maar daar was het dan toch, het civiele gekrijs van onze pasgeboren dochter. Het was 09:10 uur. Ik was mijn tranen niet meer de baas, maar veel tijd om na te denken kreeg ik niet. De chirurgen waren nog druk om de placenta en andere zaken (?) te verwijderen uit Yesenia. Ik dacht nog: een ambachtelijke slagerij ziet er netter uit. Tayra lag ondertussen al in een couveuse en werd, zonder haar even aan haar moeder te tonen (!), van de OK gereden. Men zei tegen mij, je mag hier bij je vrouw blijven of je mag met je dochter mee. Ehhhhhh… Je begrijpt natuurlijk al dat ik als nieuwbakken vader totaal niet voorbereid was door de kliniek, ik had dus ook geen idee wat er zou gaan gebeuren en welke keuzes ik moest maken. Op datzelfde moment werd Yesenia in een roesje gespoten om het dichtmaken van de wond mogelijk te maken. Maar ja. ik had eigenlijk al onvoorwaardelijk voor mijn dochter gekozen. Dus snel ‘dag’ zeggen tegen Yesenia, haar aan haar lot overlaten, nog sneller de scrubs uit en achter de couveuse aan rennen. Die ging met mijn dochter aan boord een paar verdiepingen lager naar de kinder-IC. Bij de deur werd mij echter te verstaan gegeven dat ik niet naar binnen mocht. Nee, ‘KUT’ zeg ik in niet mis te verstaan Nederlands tegen de Spaanstalige kinderarts, ‘dat is lekker’… EN niet bij mijn dochter, EN nu ook niet meer bij mijn vrouw. Dat had toch wel anders gekund? Maar ja, de couveuse met de kinderarts en verpleegkundige was al verdwenen, er werd nog iets geroepen van: ‘Alles ziet er goed uit, hoor. Maak je geen zorgen. Over een uur is ze op de kamer’. En zo stond ik alleen op de gang een beetje dom om me heen te kijken. Dat gaat me doorgaans goed af. Zwaar teleurgesteld droop ik af naar onze kamer. Daar vroeg ik aan de dienstdoende verpleegkundige hoe laat Yesenia terug op de kamer verwacht werd. Dat zou rond 10:30 uur zijn. Nou dat zou dan weer mooi samenvallen met de komst van Tayra. Het was op dat moment 09:25 uur. Ik kon wel een sigaretje gebruiken, dus ik naar buiten en ‘en passant’ de kersverse oma’s in Arequipa en Nederland gebeld met het goede nieuws. De lokale oma Rosmery, springt meteen in een taxi. Dit is iets wat voor de Nederlandse oma Pia ook mogelijk is, maar daarmee komt ze natuurlijk nooit in Arequipa. Zij besluit om dat dan maar niet te doen.
Na nog 2 sigaretten en een verassend lekker bakkie pleur ga ik terug naar de kamer in afwachting van mijn 2 meisjes. Terwijl ik zit te zappen vliegt op enig moment de deur open en daar komt Yesenia aan. Ze wordt, nog steeds een beetje groggy, van het ene naar het andere bed verplaatst en vraagt natuurlijk direct naar Tayra. Die komt er zo aan, zeg ik nog, ik ga wel even kijken. Nu mocht ik wèl de kinder IC op om Tayra voor het eerst eens goed te bekijken. Ze is prachtig en ligt nog prins(es)heerlijk in de couveuse, aangesloten op allerlei apparatuur. De verpleegkundige verzekert mij dat alles OK is en dat ze, na goedkeuring van de kinderarts, naar de kamer mag. Ik schiet nog even een stukje video, wat ik even later aan Yesenia kan laten zien. En dan begint het wachten… Het duurt maar en duurt maar. Iedere keer als ik ga vragen, dan duurt het nog een uurtje. Tussen de regels door begrijp ik dat de kinderarts aan het lunchen is of bij een spoedgeval is. Hoe dan ook, hij is de enige die toestemming kan geven om Tayra van de IC te laten gaan. Dan stormt even later de nieuwe oma binnen. Begroet haar dochter en vraagt natuurlijk waar de baby is. Ik leg haar uit dat die nog op de IC is, dat alles OK is, maar dat we wachten op de goedkeuring van de kinderarts. Samen lopen we naar de IC en ook oma kan het nieuwe wereldwonder aanschouwen. Ook zij vraagt ter plekke opheldering wanneer de kleine naar de kamer mag, maar zij krijgt ook het antwoord dat het nog een uurtje duurt, met de verzekering dat alles OK is met Tayra. De tijd verstrijkt maar tergend langzaam, wachtend met z’n drieën op de kamer. Oma en moeder keuvelen een beetje in het Koeterwaals en ik zit me vreselijk op te vreten. Dan ben ik het zat, ik ga naar de verpleegkundigenbalie en uit mijn ongenoegen, dit keer in klinkend Spaans. Ik vertel dat de moeder haar kindje nog niet eens even gezien heeft en dat dat NU moet gaan gebeuren. En... ja hoor, even later rolt een roze wiegje de kamer op en Tayra rolt in de armen van haar moeder. Het lange wachten is al vergeten. Ons meisje is bij ons en wat is ze mooi. Wat? Ze is het allermooiste kindje ter wereld ! Nog nooit zag ik Yesenia zo gelukkig. Ook dat is onvergetelijk.
Later die middag laat ik moeder en dochter alleen om bij te komen van alles en wat te rusten. Het is tenslotte niet niks ! In de taxi naar huis schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat overheerst is dat dit de mooiste dag van mijn leven is. En ik heb toch al het nodige mogen meemaken. Andere clichés komen naar boven, en ik besef maar weer eens dat het niet voor niets clichés zijn, en dat ze maar al te waar zijn.
Thuis moet ik nog de nodige administratieve zaken afhandelen voor de aankomende tour. Er komt helemaal niets uit mijn handen, anders dan al het Facebook- en Skype-verkeer in goede banen te leiden en er nog de nodige toevoegingen aan te doen in de vorm van foto’s en een filmpje. En dan is het al weer tijd om snel naar de kliniek te gaan. Ik kom toevallig de directeur van de kliniek op de trappen tegen. We praten wat en hij biedt me aan dat ik kan blijven slapen, of op ieder gewenst moment, dag en nacht, naar binnen kan. Iets wat hier in Peru toch niet echt gebruikelijk is. Ik stel dat zeer op prijs, maar besluit later toch maar lekker thuis in mijn eigen bed te kruipen. Samen met Yesenia en Tayra zit ik een beetje te keuvelen en TV te kijken. Yesenia loopt alweer om het bed. Dat gaat toch wel snel, zeg. Ze voelt zich redelijk goed, ligt nog wel aan een infuus met wat pijnstillers. Ze heeft wat gegeten en Tayra is heerlijk rustig. Rond 21:00 uur stap ik totaal afgepeigerd op mijn motor om naar huis te gaan. Thuis zet ik nog hèèl even de TV aan om Voetbal International te kijken. Ik heb er niet veel van gezien, want ik werd tegen 23:30 uur op de bank wakker. Ik pak een glas water en loop naar boven en op dat moment valt de stroom uit. Alles donker, binnen en buiten. Dit is werkelijk de eerste keer dat het nu eens NIET ongelegen kwam. Nog heel even overdenk ik de dag, en ik vind dat het mooi is. Niet lang daarna val ik heerlijk in slaap.
De volgende ochtend een beetje uitgeslapen en na een bakkie ‘Dark Roast’ en een peuk op weg naar de kliniek. Daar is alles rustig en OK. Tayra kan heerlijk slapen. Ik heb minstens 2 uur op de stoel gezeten met die kleine in mijn armen. Het leven is goed ! Zeker als ook nog ‘El Clasico’ (Barcelona-Real Madrid) om 11:00 live op TV komt. Lekker de wedstrijd met Tayra op de arm zitten kijken. Ik weet eigenlijk niet wie ik meer gezien heb Ronaldo, Messi of Tayra. Ik denk deze laatste. Tijdens de tweede helft komt de vriendinnen-groep van Yesenia binnen. Ik kijk de wedstrijd uit, wil Tayra in de wieg leggen, maar die kan ik direct overhandigen aan de nieuwe tantes. De kamer is te klein voor de hele groep, oma is er natuurlijk ook weer bij, dus trek ik aan mijn stutten. In de avond ga ik terug in de hoop dat er geen visite is… Die was er dus wel, maar gelukkig niet storend. Tayra was een beetje bewegerig en deed ook een beetje ‘huilie huilie’, de oogjes gaan al geregeld een beetje open, en ze had ook een beetje honger. Ik zie dat Yesenia moe is, de visite is al weg. We kijken elkaar nog eens aan en ik stel voor dat we allebei gaan slapen. Dat vind ze een goed idee. Morgen komen ze naar huis en da’s nie gewoon gaaf, dat is kaasschaaf ! Is dat niet interessant-kasteel?

Voor maandag staat het aangeven van Tayra bij de gemeente op het programma. Dan ga ik dinsdag op tour, die Lars gelukkig halverwege van mij kan overnemen.
Vervolgens kunnen Yesenia en ik in de slag met de Nederlandse Ambassade in Lima om ons huwelijk ook in Nederland ingeschreven te krijgen. En, nog belangrijker, om Tayra het Nederlanderschap te laten verkrijgen. Kortom, we hoeven ons niet te vervelen.

Lieve mensen, foto's, video en korte verslagen zijn allemaal op mijn Facebook pagina te vinden. Ik ga nu een tukkie doen. Het was me een (z)waar genoegen om u deelgenoot te maken van mijn belevenissen. Opdat het voor het nageslacht bewaard blijft...

Greetz, hugz & kizzez,
Uw aller Abelito.